آشنایی با آرتروز مفصل لگن

لگن بعد از دست و زانو سومین عضو مستعد ابتلا به آرتروز است. متخصصان علت دقیق بروز آرتروز لگن را هنوز نمی‌دانند اما چندین عامل خطر را شناسایی کرده‌اند که احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند. در این مقاله از سایت مرکز توانبخشی و فیزیوتراپی یزد آرتروز لگن را بررسی کرده ایم. با ما همراه باشید.

آرتروز لگن چیست؟

استئوآرتریت یا آرتروز که به عنوان یک بیماری مفصلی مرتبط با افزایش سن نیز شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که التهاب و آسیب در مفصل باعث تجزیه بافت غضروفی شود.
برای فهم بهتر بیماری آرتروز لگن بهتر است ابتدا با آناتومی این مفصل آشنا شویم. مفصل لگن جایی است که سر استخوان ران یا استخوان فمور در حفره گرد لگن به نام استابولوم قرار می‌گیرد. این ساختار توپ و سوکت به پا اجازه می‌دهد تا به جلو و عقب و طرفین حرکت کند و همچنین بچرخد. هم داخل حفره استابولوم و هم سر گرد استخوان فمور با غضروف مفصلی پوشانده شده‌اند. غضروف مفصلی ماده‌ای بسیار لغزنده، قوی و انعطاف‌پذیر است که حائلی بین استخوان‌ها ایجاد می‌کند و اصطکاک بین استخوان‌ها را کاهش می‌دهد.

تجزیه‌ی غضروف در مفصل یک اتفاق طبیعی است که بدن خود‌به‌خود آن را ترمیم می‌کند. اما گاهی سرعت تخریب غضروف از سرعت ترمیم آن بیشتر می‌شود و بدین ترتیب غضروف از بین می‌رود. با از بین‌رفتن غضروف سر استخوان‌ فمور و سطح داخلی حفره استابولوم به همدیگر ساییده می‌شوند. این شرایط باعث می‌شود تغییرات زیادی در مفصل ران اتفاق بیفتد و منجر به احساس درد شدید در لگن می‌شود.

برای مثال وقتی غضروف آسیب‌ دیده و تخریب می‌شود و استخوان‌های فمور و حفره‌ی استابولوم به یکدیگر ساییده می‌شوند، اصطکاک زیادی به وجود می‌آید که می‌تواند باعث درد لگن شود. حتی استخوان‌ها ممکن است برای جبران غضروف‌های تخریب‌شده، توده‌های کوچک و صدفی به نام استئوفیت یا خار استخوان تولید کنند و این خارهای استخوانی می‌توانند اصطکاک بیشتری ایجاد کرده و درد را افزایش دهند.

پوشش ظریفی که مفصل ران را احاطه کرده‌است می‌تواند ملتهب شود. این پوشش که سینوویوم نام دارد، مایع مفصلی تولید می کند و حاوی مواد مغذی است. با ابتلا به بیماری آرتروز، سینوویوم ملتهب و ضخیم‌تر می‌شود و مقدار و ترکیب مایع مفصلی تغییر می‌کند. این وضعیت دردناک سینوویت نامیده می‌شود.

علاوه بر این، استئوآرتریت می‌تواند مکانیک لگن را تغییر دهد و باعث شود تاندون‌ها، رباط‌ها و بورسا تحت فشار و اصطکاک بیش‌از‌حد قرار گیرند. التهاب ‌و آسیب‌دیدن این بافت‌ها یک عارضه جانبی دردناک آرتروز مفصل ران است.

علائم آرتروز لگن چیست؟

در حالی که بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت لگن درد مبهم در لگن را تجربه می‌کنند، اما علائم می‌توانند بسیار متفاوت باشند. شناخت علائم احتمالی این بیماری و درمان زودهنگام آن‌ می‌تواند سرعت پیشرفت بیماری و شدت علائم را کاهش دهد. برخی از رایج‌ترین علائم آرتروز لگن شامل موارد زیر است:

• درد: مهم‌ترین علامت این بیماری، درد لگن و اطراف آن است. معمولاً این درد در جلوی کشاله ران احساس می‌شود و ممکن است تا داخل ران نیز کشیده شود. گاهی اوقات درد می‌تواند در باسن، کنار باسن یعنی لگن جانبی، و پشت ران نیز احساس شود. درد ناشی از آرتروز معمولاً به تدریج، طی ماه‌ها یا سال‌ها ایجاد می‌شود. همانطور که آرتروز با گذشت زمان بدتر می‌شود، درد نیز ممکن است بیشتر شود. احتمال دارد درد لگن با انجام فعالیت‌هایی مانند ایستادن، راه‌رفتن و دویدن، خم‌شدن برای پوشیدن کفش، بلند‌شدن از حالت نشسته و سوار و پیاده‌شدن از ماشین و در‌نهایت انجام فعالیت‌های شدید، مانند شرکت در ورزش افزایش یابد.
• سفتی یا سختی مفصل: از دست‌دادن غضروف، تورم مفصل ران و کاهش بالشتک باعث می‌شود احساس کنید مفصلتان سفت و سخت شده‌است. این احساس سفتی معمولا پس از خواب شبانه، استراحت یا نشستن طولانی‌مدت شدید‌تر است.
• کاهش دامنه حرکتی: به طور معمول، ساختار توپ و سوکتی مفصل لگن به‌گونه‌ای است که حرکت پا را در جهت‌های مختلف امکان‌پذیر می‌کند. اما پس از ابتلا به آرتروز هیپ ممکن است بخشی از این دامنه‌ی حرکتی از دست برود، برای مثال باز‌کردن پاها از هم، حرکت پا مستقیماً به عقب یا چرخش پا به سمت داخل دشوار می‌شود.
• سر‌و‌صدا یا کریپتوس مفصل ران: سر‌و‌صدا، احساس ترکیدن و تق‌تق مفصل لگن می‌تواند نشانه‌ای از سایش استخوان‌ها به یکدیگر و ناشی از آرتروز مفصل ران باشد. درنظر داشته باشید که کرپیتوس به‌تنهایی بدون علائم دیگر دلیلی بر ابتلا به آرتروز نیست.
• افزایش درد پس از استراحت طولانی‌: در حالی که استراحت کوتاه معمولا علائم آرتروز را تسکین می دهد، استراحت طولانی مدت ممکن است آن‌ها را بدتر کند. افراد مبتلا به آرتروز مفصل ران اغلب زمانی که سعی می‌کنند صبح‌ها از رختخواب بلند شوند یا بعد از یک دوره طولانی نشستن بلند شوند، احساس درد شدیدی دارند.

علت بروز آرتروز لگن چیست؟

اغلب افرادی که به آرتروز لگن مبتلا می‌شوند، حداقل یکی از عوامل خطر زیر را تجربه کرده اند. این عوامل شانس ابتلای فرد به آرتروز لگن را افزایش می‌دهند، اما داشتن یکی از این شرایط تضمین نمی‌کند که حتما فرد به آرتروز مبتلا شود. برعکس، کسانی که هیچ یک از آن‌ها را ندارند هم ممکن است به آرتروز لگن مبتلا شوند. این عوامل خطر عبارتند از:

• غیر‌طبیعی‌بودن مفصل ران: برخی از افراد ممکن است به دلایل مختلفی مانند دیسپلازی هیپ، دررفتگی مادرزادی لگن و گیرافتادگی استخوان ران یا از نظر ژنتیکی دچار تراز استخوانی ضعیف بین توپ و حفره لگن باشند و این تراز ضعیف در‌نهایت می‌تواند منجر به ابتلای آرتروز مفصل ران شود.
• تروما یا آسیب مفصل: شکستگی لگن، پارگی لابروم که تکه‌ای از غضروف است یا آسیب‌های دیگر می‌تواند منجر به بروز علائم آرتروز لگن سال‌ها یا حتی دهه‌ها بعد شود.
• سابقه‌ی فعالیت‌های شدید: به‌طور کلی، داشتن فعالیت سبک مانند پیاده‌روی، پیلاتس یا یوگا یکی از بهترین راه‌ها برای پیشگیری از هر نوع آرتروز از جمله آرتروز مفصل ران است. با این حال، به‌نظر می‌رسد افرادی که سال‌ها در ورزش‌هایی مانند هاکی و فوتبال فعالیت مداوم و حرفه ای داشته اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آرتروز مفصل ران هستند.
• بالا‌رفتن سن: با بالا‌رفتن سن استخوان لگن دچار ساییدگی می‌شود، غضروف‌ها نازک می‌شوند و انعطاف‌پذیری کمتری پیدا می‌کند. به همین دلیل اکثر افرادی که به آرتروز مفصل ران مبتلا هستند، بالای ۶۰ سال سن دارند. افزایش سن یکی از اصلی‌ترین دلایل ابتلا به آرتروز است.
• ژنتیک: کارشناسان تخمین می‌زنند که ۶۰ درصد از موارد آرتریت هیپ تحت تاثیر ژنتیک است. این رقم به این معنا نیست که ۶۰ درصد از موارد آرتروز هیپ کاملاً ارثی هستند. این نکته فقط به این معنی است که عوامل ژنتیکی همراه با سایر عوامل محیطی می‌توانند شانس ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. تحقیقات نشان داده‌اند که در بروز این بیماری، ژن‌های مادری تأثیر بیشتری نسبت به ژن‌های پدری دارند.
• جنسیت: تصور می شود زنان حدود ۱۰ درصد بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به آرتروز مفصل ران هستند.
• اضافه وزن: محققان معتقدند که افزایش BMI با افزایش احتمال ابتلا به آرتروز لگن مرتبط است. اما برخلاف آرتروز زانو، رابطه بین چاقی و آرتروز لگن هنوز به‌طور دقیق اثبات نشده‌است و به همین دلیل برخی از کارشناسان معتقدند که وزن اضافی ممکن است یک عامل خطر در ایجاد اولیه آرتروز لگن نباشد، اما احتمالا پیشرفت آن را تسریع می‌کند.
• وزن کم هنگام تولد: تحقیقات نشان می‌دهد که وزن کم هنگام تولد و زایمان زودرس ممکن است خطر ابتلا به آرتروز لگن را افزایش دهد. در‌واقع احتمال دارد وزن کم هنگام تولد و زایمان زودرس با ناهنجاری‌های جزئی لگن مرتبط باشد که منجر به فشار بیش از حد و ساییدگی مفصل شده و به پیشرفت نهایی آرتروز کمک می کند.

تشخیص آرتروز لگن

در مرحله اول پزشک از بیمار می‌خواهد علائمی که احساس می‌کند و شدت و مدت بروز آن‌ها را توصیف کند. برای مثال الگوی درد و سفتی مفاصل یکی از مواردی است که بیمار باید برای پزشک توضیح دهد. همچنین بیمار باید توضیح دهد این علائم چگونه بر سبک زندگی او تاثیر می‌گذارند. در مرحله بعدی پزشک ارزیابی فیزیکی انجام می‌دهد. در ارزیابی فیزیکی میزان دامنه حرکتی لگن، تورم، نقاط درد و میزان ضعف عضلات بررسی می‌شود. پزشک همچنین ممکن است نحوه‌ی گام‌برداشتن و سایر حرکات فرد را نیز ارزیابی کند.

تشخیص آرتروز هیپ می‌تواند کمی چالش‌برانگیز باشد زیرا درد مفصل ران منتشر می‌شود و کمر و ران را نیز درگیر می‌کند. هرچند ممکن است پزشک در طول صحبت با بیمار و معاینه فیزیکی بتواند آن را تشخیص دهد. اما در‌غیر این صورت، انواع روش‌های تصویربرداری پزشکی یا آزمایشات مختلف را تجویز می‌کند. این ابزارهای تشخیصی اطلاعات بیشتری را ارائه می‌دهند که علاوه بر اینکه تشخیص آرتروز را امکان‌پذیر می‌کنند، می‌تواند میزان پیشرفت بیماری را نیز نشان بدهند. بعضی از رایج‌ترین این آزمایشات شامل موارد زیر است:

• رادیولوژی: آرتروز هیپ را می‌توان با استفاده از رادیولوژی تشخیص داد. رادیولوژی میزان فاصله بین استخوان ران و حفره استابولوم لگن را نشان می‌دهد. عدم وجود فضا یا فضای بسیار کم بین استخوان‌ها نشان‌دهنده تخریب غضروف است. علاوه بر این رادیولوژی برجستگی‌های کوچک روی استخوان‌ها را که خار استخوان یا استئوفیت نامیده می‌شوند و از علائم آرتروز هستند، نشان می‌دهد.
  خارهای استخوانی می‌توانند ناشی از افزایش سن و پیری باشند، تقریباً همه افراد بالای ۵۰ سال به برخی از آن‌ها مبتلا هستند. البته با تلاش استخوان‌ها برای جبران تخریب غضروف، ممکن است این خارها تکثیر شوند. روش تصویر‌برداری رادیولوژی ممکن است علائم قابل توجهی از آرتروز مفصل ران را نشان دهد و در عین حال بیمار درد نداشته باشد. برعکس، ممکن است وقتی بیمار درد قابل‌توجهی احساس می‌کند، رادیولوژی فقط آرتروز خفیف را نشان دهد.

• ام‌آر‌آی: همانطور که می‌دانید رادیولوژی نمی‌تواند از بافت‌های نرم بدن تصویری ثبت کند اما تصویربرداری تشدید مغناطیسی یا MRI می‌تواند تصاویری از بافت‌های نرم لگن مانند لابروم لگن، غضروف مفصلی، تاندون‌ها و همچنین استخوان‌ها ارائه دهد. اگر انجام رادیولوژی بی‌نتیجه باشد، پزشک احتمالاMRI را تجویز می‌کند. MRI در اکثر موارد نیاز نیست و نسبت به رادیولوژی زمان‌بر و گران‌تر است.
• سونوگرافی: سونوگرافی می تواند برای ارزیابی ساختارهای بافت نرمی که مفصل ران را احاطه کرده‌اند، مانند تاندون‌ها، بورس‌ها، ماهیچه‌ها و لبه لابروم مفید باشد. سونوگرافی همچنین می‌تواند برای تشخیص تغییرات پوشش سینوویال، غشای ظریفی که مفصل را احاطه کرده‌است، یا افزایش غیر‌طبیعی مایع مفصلی استفاده شود. ممکن است پزشک از سونوگرافی همراه با تزریق داخل مفصلی برای شناسایی منبع دقیق درد استفاده کند.
• آزمایش‌های تشخیصی: هیچ آزمایش مشخصی برای تشخیص آرتروز وجود ندارد. بنابراین ممکن است پزشک آزمایش‌های متعددی را برای تشخیص یا رد سایر مشکلات احتمالی، مانند عفونت یا انواع آرتریت التهابی، تجویز کند. آزمایش‌های تشخیصی ممکن است نیاز به خون‌گیری یا آسپیراسیون مفصل ران داشته باشند که طی آن مایع از مفصل ران گرفته می‌شود.

روش‌های درمان آرتروز لگن

تا امروز هیچ روش درمان قطعی برای آرتروز لگن وجود ندارد. اما از آنجایی که با پیشرفت بیماری در طول زمان، علائم بر میزان تحرک بیمار و کیفیت زندگی تاثیر بیشتری می‌گذارند، کنترل پیشرفت بیماری و علائم از اهمیت زیادی برخوردار است. پزشکان همواره سعی می‌کنند با روش‌های مختلفی این کار را انجام دهند. در واقع هدف اصلی روش‌های درمان آرتروز لگن، بهبود تحرک و سبک زندگی فرد است.

چندین روش درمانی مختلف می‌توانند درد آرتروز مفصل ران را کاهش دهند و به طور بالقوه پیشرفت بیماری را کاهش دهند. معمولاً ابتدا درمان‌های غیرجراحی امتحان می‌شوند. در صورتی که موفقیت‌آمیز نباشند تزریقات داخل مفصلی و جراحی نیز گزینه‌های بعدی است. ولی اکثر افراد هرگز نیازی به انجام جراحی نخواهند داشت. روش‌های درمانی شامل موارد زیر است:

درمان بدون جراحی آرتروز مفصل لگن

متداول‌ترین درمان‌های غیرجراحی توصیه‌شده برای آرتروز لگن شامل موارد زیر است:

فعالیت بدنی

 انجام یک برنامه ورزشی سبک در اغلب موارد باعث کاهش درد و افزایش عملکرد مفصل آرتروزی می‌شود. همچنین باعث می‌شود سبک زندگی سالمی داشته باشید و خطر ابتلا به بیماری‌های دیگر مانند بیماری‌های قلبی یا دیابت را کاهش می‌دهد. فعالیت‌های بدنی همچنین باعث افزایش قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی می‌شوند.

اصلاح فعالیت

 کار یا فعالیت‌های تفریحی که درد آرتروز لگن را تشدید می‌کند ممکن است نیاز به اصلاح داشته باشند. مثلا فردی که کارهای سنگین انجام می‌دهد، باید ساعات کار خود را کاهش دهد یا یک گلف‌باز باید طوری چرخش انجام دهد که اثرات چرخاندن روی نیم تنه پایین را به حداقل برساند. حتی برخی از افراد ممکن است تصمیم بگیرند شغل خود را تغییر دهند یا به فعالیت‌های جایگزین مانند دوچرخه‌سواری یا شنا که فشار کمتری بر مفصل ران وارد می‌کند، بپردازند.

فیزیوتراپی

 فیزیوتراپی یکی از موثرترین روش‌ها برای درمان آرتروز لگن است. فیزیوتراپیست با توجه به شرایط جسمانی بیمار و شدت بیماری تمریناتی را طراحی کرده و در انجام آن‌ها به بیمار کمک می‌کند. این تمرینات باعث افزایش دامنه حرکتی لگن، تقویت عضلات و کنترل آرتروز لگن می‌شود.

ماساژ درمانی

 ماساژ در واقع درمان نیست، بلکه راهی برای داشتن احساسات مطلوب و کاهش استرس ناشی از درد درنظر گرفته می‌شود. در ماساژ درمانی ماهیچه‌ها و عضلات بدن با بیش از ۲۵۰ تکنیک مختلف ماساژ داده می‌شوند.

تحریک الکتریکی پوست

 در این روش درمانی الکترودهایی بر روی پوست قرار می‌گیرند و جریان الکتریکی از طریق این الکترودها به پوست منتقل می‌شود. این جریان الکتریکی اعصاب عمقی ناحیه‌ی موردنظر را تحریک می‌کند. بدین ترتیب مکانیسم‌های ضددرد بدن و مسکن‌های طبیعی فعال می‌شوند.

کاهش وزن

 کاهش وزن می‌تواند فشار را از روی مفصل ران کم کند، درد را کاهش دهد و پیشرفت آرتروز را کند کند. از دست‌دادن وزن اضافی همچنین می‌تواند التهاب سراسر بدن را کاهش دهد. این کار می‌تواند به کاهش درد آرتروز لگن نیز کمک کند.

استفاده از وسایل حمایتی

 برخی از محصولات ارتوپدی می‌توانند به کاهش فشار روی مفصل ران کمک کنند. مثلا عصا، واکر یا بالشتک‌های کنار کفش برای کاهش فشار وارد‌شده به مفصل ران هنگام راه‌رفتن، توصیه می‌شوند. معمولا واکر برای افرادی که آرتروز پیشرفته لگن و مشکلات تعادلی دارند، تجویز می‌شود.

دارو درمانی

 درد آرتروز هیپ ممکن است به طور موقت با انواعی از داروهای مسکن و داروهای ضدالتهاب تسکین یابد. این داروها در نوع بدون نسخه و با نسخه پزشک در دسترس است. البته توجه داشته باشید داروهای موضعی معمولاً برای درمان درد مفاصل واقع در نزدیکی سطح پوست، مانند مفاصل دست، مؤثرتر هستند ولی مفصل ران در عمق بافت نرم قرار دارد. همچنین به طور کلی مصرف مواد افیونی برای درمان درد آرتروز مفصل ران توصیه نمی‌شود. پزشک و بیمار باید دارو را بر اساس سبک زندگی بیمار، شدت درد، عوارض جانبی احتمالی و تداخلات دارویی مورد بحث قرار دهند. مهم ترین داروهای درمان آرتروز لگن شامل دو دسته زیر است:

• داروهای بدون‌نسخه: داروهای ضد‌التهابی غیر‌استروئیدی یا NSAID، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن ابتدا التهاب موجود در مفصل را کاهش می‌دهند. در نتیجه کاهش التهاب، درد نیز کم می شود. انواعی از مسکن‌های مختلف نیز بدون نسخه در دسترس هستند و می‌توانند در کاهش علائم موثر باشند. در صورت وجود سابقه زخم، اختلالات گوارشی یا بیماری قلبی، برای استفاده از داروهای بدون نسخه باید با پزشک مشورت کنید.
• داروهای با نسخه: اگر درد مفصل هیپ با استفاده از داروهای بدون نسخه بهبود نیابد، پزشکان ممکن است دوزهای قوی‌تری از داروهایی مانند NSAID ها را تجویز کنند. برای کسانی که مشکلات گوارشی دارند، این داروها می‌تواند شامل مهارکننده‌های COX-2 (Celebrex) باشد. مسکن‌های موضعی معمولاً برای درد لگن توصیه نمی‌شوند.

تزریق داخل مفصلی

 تزریق داخل مفصلی به این صورت است که با استفاده از یک سرنگ داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها را مستقیما به داخل مفصل تزریق می‌کنند و برای اطمینان از اینکه سرنگ به‌شکلی دقیق در مفصل ران قرار می‌گیرد، از اولتراسوند یا فلوروسکوپی استفاده می‌کنند. میزان تسکین درد بیماران پس از تزریقات داخل مفصلی متفاوت است. اگرچه در اغلب موارد مؤثر است و بیماران تسکین درد را احساس می‌کنند، اما نتایج حاصل معمولاً موقتی است و نهایتا چند ماه‌ طول می‌کشد.

تزریق داخل مفصلی معمولا به این دلیل انجام می‌شوند که درد تسکین پیدا کند و بیمار بتواند یک برنامه فیزیوتراپی را برای بهبود دامنه حرکتی و قدرت مفصل لگن شروع کند. تزریق می‌تواند برای افرادی که به داروهای خوراکی حساس هستند نیز گزینه خوبی باشد. درمان‌های تزریقی به طور کلی بی‌خطر در نظر گرفته می‌شوند، اما خطرات خاصی مانند عفونت یا افزایش درد بلافاصله پس از تزریق را به همراه دارند. داروهایی که در این تزریقات داخل مفصلی انجام می‌شود، چند نوع شامل موارد زیر است:

تزریق‌های استروئیدی رایج‌ترین نوع تزریق با هدف کاهش التهاب و در نتیجه کاهش سفتی و درد لگن است. تعداد و دفعات تزریق استروئید باید محدود باشد، زیرا تزریق مکرر ممکن است به غضروف و سایر بافت‌های اطراف مفصل آسیب برساند. برخی از پزشکان به همین دلیل ترجیح می‌دهند از تزریق استروئید برای آرتروز به طور کلی اجتناب کنند. همچنین از تزریق استروئید در عرض ۳ ماه پس از جراحی تعویض مفصل خودداری می‌شود، زیرا خطر عفونت پس از جراحی وجود دارد.

هیالورونیک اسید داروی دیگری است که تزریق می‌شود. این ماده به طور طبیعی در مایع مفصلی وجود دارد و باعث افزایش روان‌بودن مفصل می‌شود. تزریق این دارو به داخل مفصل نیز دقیقا همین تاثیر را دارد، یعنی باعث کاهش اصطکاک و روانکاری مفصل ران می‌شود.

نوعی دیگری از تزریق‌ها تزریق‌های پزشکی ترمیمی هستند که معمولاً از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یا سلول‌های بنیادی استفاده می‌کنند و می‌توانند باعث بهبود بافت طبیعی در بیماران شوند. در حال حاضر داده‌های تحقیقاتی کمی برای استفاده از اسید هیالورونیک، پلاسمای غنی از پلاکت و سلول‌های بنیادی وجود دارد، اما در چند سال گذشته استفاده از آن‌ها افزایش یافته است.

فرسایش با فرکانس رادیویی (RFA)

گاهی اوقات، پزشک ممکن است یک درمان غیرجراحی به نام فرسایش رادیوفرکانسی را توصیه کند. برخی تحقیقات نشان می‌دهند که این درمان ممکن است در از بین‌بردن اعصاب برای کاهش درد آرتروز لگن مفید باشد. در طی این روش، فرکانس رادیویی پالسی – جریان الکتریکی تولید‌شده توسط امواج رادیویی به اعصاب آسیب‌دیده در لگن منتقل می‌شود. این درمان اعصاب حسی را که سیگنال‌های درد را به مغز منتقل می‌کنند، هدف قرار داده و از بین می‌برد.

جراحی آرتروز لگن

زمانی که درد آرتروز لگن زندگی روزمره را به چالش می‌کشد یا اگر سایر درمان‌ها درد بیمار را به اندازه کافی تسکین ندهند، ممکن است جراحی توصیه شود. در بیشتر موارد، جراحی درد آرتروز را تسکین می‌دهد و انجام فعالیت‌های روزانه را با سهولت بیشتری ممکن می‌سازد. گزینه‌های موجود برای جراحی آرتروز عبارتند از:

تعویض مفصل ران

رایج‌ترین و موفق‌ترین جراحی برای درمان آرتروز مفصل ران، تعویض مفصل ران است. حدود ۱۰ درصد از افراد در طول زندگی خود جراحی تعویض مفصل ران را انجام می‌دهند. در طی جراحی تعویض مفصل ران، غضروف‌ها و سطوح استخوانی آسیب‌دیده مفصل برداشته‌شده و با پروتزهای مصنوعی جایگزین می‌شوند. این روش یک جراحی بزرگ است و زمان زیادی برای بهبودی پس از جراحی نیاز است. اکثر بیماران بین ۶ هفته تا ۳ ماه زمان نیاز دارند تا مصرف داروهای ضد درد را قطع کنند، توانایی راه‌رفتن عادی را به دست آورند و به طور کامل به فعالیت‌های روزانه بازگردند.

لایه برداری لگن

در طول لایه‌برداری لگن، قسمت توپی سر استخوان ران با یک کلاه فلزی صاف پوشانده می‌شود، در واقع جراح به جای برداشتن سر استخوان فمور، آن را با یک کلاه فلزی می‌پوشاند. هدف از این کار کاهش اصطکاک بین قسمت توپ و سوکت مفصل، کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی لگن است. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که این روش برای مردان فعال زیر ۵۵ سال مفید است و می‌تواند انجام جراحی تعویض مفصل را به تاخیر بیندازد.

در جراحی لایه‌برداری لگن، سطوح تخریب‌شده مفصل ران با جراحی برداشته‌شده و فلز جایگزین می‌شود و استخوان فمور حفظ می‌شود. در نتیجه انجام جراحی‌ تعویض مفصل ران را در آینده امکان‌پذیر می‌کند. عوارض این نوع جراحی شامل انتشار یون‌های فلزی در خون، ناشی از سایش و خوردگی و همچنین امکان نیاز به جراحی دوم را شامل می‌شود.

آرتروسکوپی یا استئوتومی هیپ

آرتروسکوپی یا استئوتومی جراحی‌هایی هستند که ممکن است در آرتروز خیلی زودرس یا برای پیشگیری از بدتر‌شدن آرتروز توصیه شوند و معمولا برای درمان آرتروز شدید هیپ توصیه نمی‌شوند.

بهبودی یا ریکاوری پس از جراحی

پس از هر نوع جراحی برای آرتروز مفصل ران، یک دوره بهبودی وجود دارد. انجام فیزیوتراپی پس از جراحی برای کمک به بازیابی قدرت لگن و افزایش دامنه حرکتی مفید است. زمان نقاهت و توانبخشی به نوع جراحی انجام‌شده بستگی دارد. پس از عمل، ممکن است لازم باشد برای مدتی از عصا یا واکر استفاده کنید.

روش‌های پیشگیری از آرتروز لگن چیست؟

یکی از روش‌های پیشگیری از آرتروز مفصل ران، حفظ وزن مناسب است. علاوه بر این، داشتن فعالیت سبک و منظم نیز اثر‌گذار است. ورزش عضلات اطراف مفاصل را تقویت می‌کند و این اتفاق می‌تواند به جلوگیری از ساییدگی غضروف در مفصل کمک کند. جهت آشنایی با ورزش های مفید برای مفصل لگن می توانید به این مقاله مراجعه کنید.

جمع‌بندی

در این مقاله بیماری آرتروز لگن را بررسی کردیم. در این بیماری غضروف مفصل لگن تخریب شده و باعث بروز علائمی مانند درد و کاهش دامنه حرکتی مفصل می‌شود. علت دقیق ابتلا به این بیماری مشخص نیست اما پزشکان عواملی که شانس ابتلا را افزایش می‌دهند، شناسایی کرده‌اند. روش‌های درمان آرتروز هیپ به دو دسته درمان‌های غیرجراحی و درمان‌های جراحی تقسیم می‌شود.

 

منابع:

webmd

arthritis-health

orthoinfo