سندرم تونل کارپال چیست؟ علائم و روش درمان آن

سندرم تونل کارپال بیماری عامل درد مچ دست است

همه چیز درباره سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال مچ دست یک بیماری شایع است که باعث درد، بی‌حسی و سوزن‌سوزن‌شدن دست و بازو می‌شود. این سندروم زمانی رخ می‌دهد که یکی از اعصاب اصلی دست یعنی عصب مدیان در تونل کارپال، فشرده می‌شود. تونل کارپال فضایی در مچ دست است که تاندون و عصب مدیان را در خود نگه می‌دارد.

در مراحل اولیه بیماری می‌توان علائم را با اقدامات ساده‌ای مانند پوشیدن آتل یا اجتناب از برخی فعالیت‌ها برطرف کرد. بنابراین مهم است که تشخیص و درمان هرچه زودتر انجام شود. اگر فشار بر عصب مدیان ادامه یابد، می‌تواند منجر به آسیب عصبی دائمی شود. برای جلوگیری از این اتفاق ممکن است جراحی برای برخی از بیماران توصیه شود. آناتومی مچ دست، برخی بیماری‌ها و احتمالاً حرکت مکرر دست در ایجاد سندرم تونل کارپال نقش دارند. اما درمان مناسب معمولاً می‌تواند علائم را از بین ببرد و عملکرد مچ و دست را بازیابی کند. در این مقاله از سایت مرکز فیزیوتراپی یزد درباره‌ی این سندرم صحبت می‌کنیم.

آناتومی مچ دست

سندرم تونل کارپال در اثر فشار به عصب مدیان در مچ دست ایجاد می‌شود

تونل کارپال یک گذرگاه باریک در مچ دست است که حدود یک اینچ عرض دارد. کف و کناره‌های تونل از استخوان‌های کوچکی به نام استخوان‌های مچ تشکیل شده‌است. سقف تونل یک باند قوی از بافت همبند است که رباط عرضی کارپ نامیده می‌شود. از آن‌جا که مرزهای تونل بسیار سفت و سخت هستند، تونل کارپال ظرفیت کمی برای کشش یا افزایش اندازه دارد.

عصب مدیان یکی از اعصاب اصلی دست است. منشأ آن گروهی از ریشه‌های عصبی در گردن است. این ریشه‌ها در کنار هم قرار می‌گیرند و یک عصب واحد را در بازو تشکیل می‌دهند. عصب مدیان از بازو و ساعد پایین می‌آید، از تونل کارپ در مچ عبور کرده و به داخل دست می‌رود. عصب در انگشت شست، اشاره، وسط و انگشت حلقه احساس ایجاد می‌کند. همچنین ماهیچه‌های اطراف قاعده انگشت شست را نیز کنترل می‌کند. ۹ تاندون که انگشتان و شست را خم می‌کنند نیز از طریق تونل کارپ عبور می‌کنند. به این تاندون‌ها، تاندون خم کننده گفته می‌شود.

سندرم تونل کارپال چیست؟

سندرم تونل کارپال در اثر فشار بر عصب مدیان هنگام عبور از تونل کارپ ایجاد می‌شود. این سندرم زمانی ایجاد می‌شود که تونل تنگ می‌شود یا وقتی که بافت‌های اطراف تاندون‌های خم‌کننده متورم می‌شوند و بر عصب مدیان فشار وارد می‌کنند، این بافت‌ها سینوویوم نامیده می‌شوند. به طور معمول سینوویوم تاندون‌ها را روان می‌کند و حرکت انگشتان شما را آسان می‌کند.

وقتی سینوویوم متورم می‌شود، فضایی در تونل کارپال اشغال می‌کند و با گذشت زمان عصب را متراکم می‌کند. این فشار غیر طبیعی روی عصب می‌تواند منجر به درد، بی حسی، سوزن سوزن شدن و ضعف در دست شود.

علت بروز سندرم تونل کارپال

در بیشتر موارد سندرم تونل کارپ توسط ترکیبی از عوامل ایجاد می‌شود. مطالعات نشان می‌دهد که زنان و افراد مسن بیشتر به این بیماری مبتلا می‌شوند. سایر عواملی که خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش می‌دهند، عبارتند از:

وراثت

وراثت یک عامل مهم است. تونل کارپ ممکن است در برخی افراد کوچک‌تر باشد یا تفاوت‌های آناتومیکی وجود داشته باشد که میزان فضای عصب را تغییر می‌دهد. این ویژگی‌ها می‌توانند از نسلی به نسل دیگر منتقل شوند.

استفاده مکرر از دست

تکرار حرکات یا فعالیت‌های مشابه دست و مچ در مدت زمان طولانی ممکن است باعث تشدید تورم تاندون‌های مچ دست شود و بدین ترتیب فشار بیشتری بر عصب اعمال می‌شود.

حالت نامناسب دست و مچ

انجام فعالیت‌هایی که شامل خم‌شدن شدید یا کشیدن دست و مچ به مدت طولانی است، می‌تواند فشار بر عصب را افزایش دهد.

بارداری

تغییرات هورمونی در دوران بارداری می‌تواند باعث تورم شود.

بیماری‌ زمینه‌ای

دیابت، آرتریت روماتوئید و عدم تعادل غده تیروئید شرایطی هستند که با سندرم تونل کارپال همراه هستند.

علائم سندروم تونل کارپال

در بیشتر موارد علائم سندرم تونل کارپال به‌تدریج و بدون آسیب خاصی شروع می‌شود. بسیاری از بیماران متوجه می‌شوند که علائم آن‌ها در ابتدا به‌صورت مقطعی بروز می‌یابند. سپس با پیشرفت بیماری ممکن است علائم بیشتر و در مدت زمان طولانی‌تری ادامه داشته‌باشد.

بروز علائم در شب‌ها بسیار شایع است و ممکن است آنقدر شدید باشد که شما را از خواب بیدار کند. این اتفاق احتمالا به این دلیل است که بسیاری از افراد با مچ خم می‌خوابند. صبح احتمالا با بی‌حسی و سوزن سوزن شدن دستان خود از خواب بیدار می‌شوید و این علائم گاهی تا شانه شما ادامه می‌یابد. ممکن است در طول روز، در حالی که چیزی را با مچ خم نگه داشته٬‌اید، مانند زمانی که رانندگی می‌کنید یا کتاب می‌خوانید، علائم افزایش یابند. بسیاری از بیماران متوجه می‌شوند که در اوایل بیماری حرکت یا تکان‌دادن دست به تسکین علائم آن‌ها کمک می‌کند.

با بدتر شدن سندرم تونل کارپال، ممکن است قدرت چنگ‌زدن کمتری داشته‌باشید، زیرا ماهیچه‌های دست شما کوچک می‌شوند. همچنین درد و گرفتگی عضلات نیز بیشتر می‌شود. به‌طورکلی می‌توان گفت علائم سندرم تونل کارپال شامل موارد زیر است:

  • سوزن‌سوزن‌شدن، سوزش و درد که بیشتر در انگشت شست، اشاره، وسط و انگشت حلقه رخ می‌دهد.
  • احساس شوک که در انگشت شست، اشاره، وسط و انگشت حلقه احساس می‌شود.
  • درد یا سوزن‌سوزن‌شدن که از ساعد به طرف شانه حرکت کند.
  • ضعف در دست، که ممکن است انجام حرکاتی مانند بستن دکمه‌ی لباس را با مشکل مواجه کند.
  • رهاکردن اشیا که به دلیل ضعف، بی‌حسی یا از دست دادن حس عمقی رخ می‌دهد.

عوامل خطر

عوامل متعددی با سندرم تونل کارپال ارتباط دارند. اگرچه ممکن است مستقیماً باعث ایجاد سندرم نشوند، اما ممکن است خطر تحریک یا آسیب به عصب مدیان را افزایش دهند. برخی عوامل که در ادامه بررسی می‌کنیم می‌توانند احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال را بیشتر کنند.

آناتومی

شکستگی، دررفتگی مچ دست یا آرتروز که باعث تغییر شکل استخوان‌های کوچک مچ می‌شود، می‌تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر داده و بر عصب مدیان فشار وارد کند.

جنسیت

سندرم تونل کارپال به‌طورکلی در زنان شایع‌تر است. این اتفاق ممکن است به این دلیل باشد که ناحیه تونل کارپ در زنان نسبتاً کمتر از مردان است.

شرایط آسیب رسان به اعصاب

برخی بیماری‌‌های مزمن مانند دیابت خطر آسیب عصبی از جمله آسیب به عصب مدیان را افزایش می‌دهند.

شرایط التهابی

آرتریت روماتوئید و سایر شرایطی که باعث بروز التهاب می‌شوند، روی دیواره اطراف تاندون‌های مچ دست تاثیر گذاشته و بر عصب مدیان فشار وارد می‌کند.

داروها

برخی از مطالعات ارتباطی بین سندرم تونل کارپال و استفاده از دارویی که برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود، نشان داده‌است.

چاقی

چاقی یک عامل خطر برای بروز سندرم تونل کارپال محسوب می‌شود، زیرا باعث کاهش فضای تونل کارپ می‌شود.

مایعات بدن

احتباس مایعات ممکن است فشار داخل تونل کارپ را افزایش دهد و عصب مدیان را تحریک کند. این مورد در دوران بارداری و یائسگی شایع است. سندرم تونل مچ مرتبط با بارداری به طور کلی پس از بارداری به خودی خود بهبود می‌یابد.

عوامل محیط کار

کار با ابزارهای ارتعاشی یا خط مونتاژ که نیاز به خم شدن طولانی مدت یا مکرر مچ دارد، ممکن است فشار مضر بر عصب میانی ایجاد کنند یا آسیب عصبی موجود را بدتر کند، به ویژه اگر کار در محیط سرد انجام شود.

سایر شرایط پزشکی

شرایط خاصی مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و ورم لنفاوی ممکن است شانس ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.

تشخیص سندروم تونل کارپال

تونل کارپال معمولا با فیزیوتراپی درمان می‌شود

پس از بروز علائم شما باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک ابتدا درباره علائمی که تجربه کرده‌اید، صحبت می‌کند. سپس در مورد سلامت عمومی و سابقه پزشکیتان سوالاتی می‌پرسد. در مرحله بعد پزشک معاینه‌ی فیزیکی را انجام می‌دهد و دست و مچ را با دقت بررسی می‌کند و از شما می‌خواهد تعدادی حرکت فیزیکی را انجام می‌دهد. برخی از این حرکات شامل موارد زیر است:

  • در امتداد عصب مدیان مچ دست خود را پایین بیاورید، سپس ضربه بزنید تا ببیند این حرکت باعث بی‌حسی یا سوزن‌سوزن‌شدن انگشتان شما می‌شود.
  • مچ‌ها را خم کرده و در حالت خمیده نگه دارید تا بی‌حسی یا سوزن‌سوزن‌شدن دستان شما آزمایش شود.
  • هنگامی که چشمان شما بسته هستند، حساسیت را در نوک انگشتان و دستانتان با لمس ملایم آن‌ها با یک ابزار مخصوص آزمایش می‌کند.
  • ضعف عضلات اطراف انگشت شست را بررسی می‌کند.
  • به‌دنبال آتروفی در ماهیچه‌های اطراف انگشت شست این قسمت را بررسی می‌کند، زیرا در موارد شدید این ماهیچه‌ها به طور قابل ملاحظه‌ای کوچک‌تر می‌شوند.

آزمایش‌های تشخیصی

پزشک برای تشخیص دقیق‌تر آزمایشاتی را تجویز می‌کند. این آزمایشات به پزشک کمک می‌کند تا میزان عملکرد اعصاب مدیان را اندازه‌گیری کرده و تعیین کند که آیا فشار زیادی روی عصب وجود دارد یا خیر. همچنین در صورت ابتلا به بیماری‌های دیگری که باعث بروز علائم می‌شوند، این آزمایشات می‌توانند به تشخیص بهتر کمک کنند. این آزمایش‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

  • آزمایش‌های هدایت عصبی: پزشک الکترودهایی را به پوست شما می‌چسباند تا سیگنال‌های اعصاب دست و بازو را اندازه‌گیری کند. این روش می‌تواند تشخیص دهد که عصب سیگنال خود را به طور موثر هدایت می‌کند یا نه. همچنین به پزشک در تعیین میزان پیشرفت بیماری و انتخاب روش درمان کمک می‌کند.
  • الکترومایوگرام EMG : پزشک یک الکترود نازک را در عضله قرار می‌دهد تا فعالیت الکتریکی آن را اندازه‌گیری کند. نتایج EMG می‌تواند نشان دهد که آیا آسیب عصبی یا عضلانی دارید یا خیر.
  • سونوگرافی: سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویری از استخوان و بافت استفاده می‌کند. ممکن است پزشک سونوگرافی مچ دست را برای ارزیابی عصب مدیان جهت تشخیص علت علائم توصیه کند.
  • رادیولوژی: رادیولوژی با استفاده از اشعه ایکس تصاویری از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می‌دهد. اگر در مچ دست درد زیادی دارید یا دامنه‌ی حرکتی مچ محدود شده‌است، پزشک ممکن است رادیولوژی را تجویز کند تا امکان ابتلا به سایر بیماری‌ها مانند آرتروز، آسیب رباط یا شکستگی را بررسی کند.
  • اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI: این روش تصویربرداری می‌تواند از بافت‌های نرم بدن نیز تصویر تهیه کند. پزشک شما ممکن است MRI را برای تعیین علت‌ علائم و پیداکردن بافت‌های غیرطبیعی که ممکن است بر عصب میانی تأثیر بگذارد، تجویز کند.MRI همچنین می‌تواند در شرایطی که مشکلاتی مانند زخم ناشی از آسیب یا تومور در عصب وجود دارد، به پزشک کمک کند تا به تشخیص مناسب برسد.

زمان مراجعه به پزشک برای سندرم تونل کارپال

در صورتی که علائم و نشانه‌های سندرم تونل کارپال فعالیت‌های عادی و الگوی خواب شما را مختل کرده است، به پزشک ارتوپد مراجعه کنید. اگر نسبت به درمان این وضعیت بی‌توجه باشید ممکن است به آسیب دائمی عصب و ماهیچه منجر شود.

درمان سندروم تونل کارپال

برای اکثر افراد سندروم تونل کارپال به مرور زمان و بدون هیچ گونه درمانی بدتر می‌شود. به همین دلیل معاینه و تشخیص زودهنگام توسط پزشک بسیار مهم است. در مراحل اولیه، ممکن است بتوان با روش‌های غیرجراحی پیشرفت بیماری را کند یا متوقف کرد. درمان این سندرم به دو روش غیرجراحی و جراحی انجام می‌شود. در ادامه هرروش را به‌طور مفصل بررسی می‌کنیم.

روش‌های بدون جراحی درمان سندرم تونل کارپال

در صورت تشخیص و درمان به‌موقع سندرم تونل کارپال، علائم اغلب بدون جراحی برطرف می‌شود. اگر پزشک تشخیص قطعی ندهد یا علائم شما خفیف باشند، پزشک ابتدا درمان غیرجراحی را توصیه می‌کند. این روش شامل موارد زیر می‌شود:

  • تغییر سبک زندگی: علائم اغلب هنگامی رخ می‌دهد که دست و مچ دست شما برای مدت طولانی در یک موقعیت قرار دارند، به ویژه هنگامی که مچ دست شما خم یا کشیده است. اگر شغل یا فعالیت‌های مشخصی علائم شما را تشدید می‌کند، تغییر یا اصلاح این فعالیت‌ها می‌تواند پیشرفت بیماری را کند یا متوقف کند. در برخی موارد ممکن است ایجاد تغییراتی در محل کار شما نیاز باشد.
  • آتل‌بندی و مهار مچ دست: استفاده از بریس یا آتل در شب مانع خم‌شدن مچ دست در هنگام خواب می‌شود. نگه‌داشتن مچ دست در حالت مستقیم یا خنثی باعث کاهش فشار بر عصب در تونل کارپال می‌شود. همچنین ممکن است هنگام انجام فعالیت‌هایی که علائم شما را تشدید می‌کند از آتل استفاده کنید.
  • داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی: داروهایی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند.
  • فیزیوتراپی: برای برخی از بیماران ممکن است انجام تمریناتی که به حرکت آزادانه عصب مدیان در محدوده تونل کارپال کمک می‌کند، مفید باشد. در این روش که به تمرین درمانی معروف است، فیزیوتراپیست با توجه به شرایط شما تمرینات خاصی را طراحی می‌کند. سپس در انجام این تمرینات به شما کمک می‌کند.
  • ورزش: حرکات کششی یا تقویتی می‌تواند به شما احساس بهتری بدهد. تمرینات سرخوردن عصب می‌تواند به حرکت بهتر عصب در داخل تونل مچ دست شما کمک کند.
  • تزریق استروئید: کورتیکواستروئید یا کورتیزون، یک عامل ضدالتهابی قوی است که می‌تواند به داخل تونل کارپال تزریق شود. این تزریق‌ها اغلب علائم دردناک را تسکین می‌دهند و اثر آن‌ها موقتی است.

درمان‌های جراحی سندرم تونل کارپال

اگر درمان غیرجراحی علائم شما را تسکین ندهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. تصمیم‌گیری در مورد عمل جراحی بر اساس شدت علائم، میزان درد و بی‌حسی دست انجام می‌شود. در مواردی که سندرم طولانی‌مدت با علائم بی‌حسی مداوم و از بین‌رفتن عضلات شست وجود دارد، برای جلوگیری از آسیب‌های جبران‌ناپذیر جراحی توصیه می‌شود.

  • رهاسازی تونل کارپال: روش جراحی که برای سندرم تونل کارپال انجام می‌شود «رهاسازی تونل کارپ» نامیده می‌شود. دو تکنیک جراحی مختلف برای انجام این کار وجود دارد. هدف هر دو روش این است که با قطع رباطی که سقف تونل را تشکیل می‌دهد، فشار بر عصب مدیان را کاهش دهد. این باعث افزایش اندازه تونل و کاهش فشار بر عصب می‌شود.
    در بیشتر موارد جراحی تونل کارپال به صورت سرپایی انجام می‌شود. این جراحی می‌تواند تحت بی‌هوشی انجام شود یا با بی‌حسی موضعی که فقط دست و بازوی شما را بی‌حس می‌کند. در برخی موارد از طریق خط وریدی (IV) که به داخل ورید بازوی شما وارد شده است، به شما آرامش‌بخش تزریق می‌شود.
  • باز کردن تونل کارپال: در جراحی باز پزشک یک برش کوچک در کف دست شما ایجاد می‌کند و داخل دست و مچ دست را از طریق این برش مشاهده می‌کند. پزشک در طول عمل، رباط عرضی در سقف تونل کارپال را قطع می‌کند. بعد از جراحی، رباط ممکن است به تدریج دوباره به هم متصل شود. اما فضای بیشتری در تونل کارپ وجود خواهد داشت و فشار بر عصب مدیان کاهش می‌یابد.
  • رهاسازی آندوسکوپی تونل کارپال: در جراحی آندوسکوپی پزشک شما یک یا دو برش کوچک‌تر به‌نام پورتال ایجاد می‌کند و از دوربین آندوسکوپ برای دیدن داخل دست و مچ استفاده می‌کند. یک چاقوی مخصوص برای قطع رباط عرضی، مشابه روش آزادسازی تونل کارپال باز استفاده می‌شود. نتایج جراحی باز و آندوسکوپی مشابه است. مزایا و خطرات احتمالی برای هر دو تکنیک وجود دارد. پزشک در مورد اینکه کدام روش جراحی برای شما مناسب است، صحبت خواهد کرد.

عوارض جراحی تونل کارپال

اگرچه با هر نوع جراحی بروز عوارض امکان‌پذیر است، پزشک اقدامات لازم را برای به حداقل رساندن خطرات را انجام می‌دهد. شایع‌ترین عوارض جراحی رهاسازی تونل کارپال شامل موارد زیر است:

  • خون ریزی
  • عفونت
  • تشدید یا بروز آسیب عصبی

دوره بهبود پس از عمل

  • بلافاصله پس از عمل جراحی، پزشک توصیه می‌کند که دست خود را بالاتر از قلب قرار دهید و انگشتان خود را حرکت دهید تا تورم و سفتی کاهش یابد.
  • درد، تورم و سفتی بعد از عمل کاملا طبیعی است و نیاز نیست نگران باشید. درد جزئی در کف دست شما ممکن است چند هفته تا چند ماه طول بکشد.
  • قدرت گرفتن و چنگ‌زدن معمولاً حدود ۲ تا ۳ ماه پس از عمل باز می‌گردد. اگر وضعیت عصب مدیان شما قبل از عمل ضعیف بود، ممکن است قدرت‌گرفتن مجدد در حدود ۶ تا ۱۲ ماه طول بکشد.
  • ممکن است مجبور شوید از آتل یا بریس مچ برای چند هفته استفاده کنید. با این حال، به شما اجازه داده می‌شود که فعالیت‌های سبک را انجام دهید.
  • پزشک شما در مورد زمان بازگشت به محل کار و اینکه آیا محدودیتی در فعالیت‌های کاری خود دارید با شما صحبت خواهد کرد.

عوارض سندرم تونل کارپال

اگر دچار سندرم تونل کارپال هستید و آن را درمان نکنید، علائم می‌توانند مدت طولانی ادامه داشته و حتی بدتر شوند. همچنین ممکن است به شکل مقطعی علائم قطع شوند، سپس مجددا بروز یابند. اگر این سندرم در مراحل ابتدایی تشخیص داده شود، درمان آسان‌تری دارد، درغیر این صورت آسیب دائمی به ماهیچه‌ها و عصب‌ها وارد می‌شود.

پیشگیری از سندروم تونل کارپال

برای پیشگیری از سندرم تونل کارپال می‌توانید با رعایت چند مورد فشار وارد بر دست‌ها و مچ خود را به حداقل برسانید برای پیشگیری از این سندرم موارد زیر را رعایت کنید:

  • نیروی خود را کاهش دهید و چنگ زدن خود را آرام کنید: به عنوان مثال، اگر شما با یک صندوق پول یا صفحه کلید به مدت طولانی کار می‌کنید، کلیدها را به آرامی فشار دهید یا برای نوشتن متن‌های طولانی از یک قلم بزرگ و روان استفاده کنید.
  • استراحت‌های کوتاه و مکرر داشته باشید: بطور دوره‌ای دست‌ها و مچ خود را به آرامی دراز کرده و خم کنید. همچنین حرکات نرمشی دیگری نیز انجام دهید. این روش به‌ویژه وقتی از وسایلی استفاده می‌کنید که نیاز به اعمال نیروی زیادی دارند از اهمیت بالایی برخوردار است. چند دقیقه استراحت در هر ساعت می‌تواند تفاوت ایجاد کند.
  • مراقب فرم مچ دست خود باشید: از خم شدن مچ دست به بالا یا پایین خودداری کنید. یک موقعیت میانی آرام بهتر است. صفحه کلید خود را همسان با آرنج یا کمی پایین‌تر قرار دهید.
  • مراقب حالت بدن خود باشید: وضعیت نادرست شانه‌ها را به جلو می‌چرخاند، عضلات گردن و شانه شما را کوتاه می‌کند و اعصاب گردن را فشرده می‌کند. این می‌تواند مچ دست، انگشتان و دست‌ها را تحت تاثیر قرار دهد و باعث گردن درد شود.
  • موس کامپیوتر خود را بررسی کنید: اطمینان حاصل کنید که ماوس کامپیوتر شما راحت است و باعث اعمال فشار بر مچ دست نمی‌شود.
  • دستان خود را گرم نگه دارید: اگر در محیطی سرد کار می‌کنید، احتمالاً دچار درد و سفتی در دست می‌شوید. اگر نمی‌توانید درجه حرارت را در محل کار کنترل کنید، دستکش‌های بدون انگشت بپوشید که دست‌ها و مچ‌های شما را گرم نگه ‌دارد.

ورزش برای درمان سندرم تونل کارپال

در پایان این مقاله چند تمرین ورزشی را که به بهبود سندرم تونل کارپال کمک می‌کنند، معرفی می‌کنیم:

ورزش کششی برای درمان آسیب تونل کارپال مناسب است

یک دست را صاف جلوی بدن بگیرید و مچ را به سمت بالا بکشید. حالا با دست دیگر کف دست را به عقب بکشید تا کشش را در جلوی ساعد حس کنید. دست خود را ۱۵ ثانیه در حالت کشش نگه داشته و به حالت اول برگردید. این حرکت را برای هر دست پنج بار تکرار کنید.

درد ناشی از تونل کارپال را می‌توان با حرکات کششی بهبود بخشید

یک دست را صاف جلوی بگیرید و مچ را به سمت پایین بشکنید. حالا با دست دیگر پشت دست را به سمت خود بکشید تا کشش را پشت ساعد احساس کنید. دست خود را ۱۵ ثانیه در حالت کشش نگه دارید و به حالت اول برگردید. این حرکت را برای هر دست پنج بار تکرار کنید.با ورزش می‌توان عضلات دست را تقویت کرد

مچ دست را باز کنید و انگشتات خود را بکشید. درحالی که انگشت شست را رو به بالا نگه داشته اید، انگشت‌های دیگر را از بالا جمع کرده و محکم مشت کنید. سه ثانیه در این حالت بمانید و به حالت اول برگردید. این حرکت را هر روز در سه ست ۱۰ تایی برای هر دست انجام دهید.

تقویت مچ دست با ورزش به درمان آسیب تونل کارپ کمک کرد

یک توپ نرم یا پارچه گلوله شده را در کف دست بگیرید. توپ را برای پنج ثانیه فشار دهید و رها کنید. این حرکت را برای هر دست در سه ست ۱۰ تایی انجام دهید.

ورزش برای تقویت مچ دست به درمان آسیب مچ کمک زیادی می‌کند

یک وزنه یا بطری کوچک را با دست بگیرید. طوری‌ که کف دست به سمت زمین باشد. به آرامی با خم کردن مچ، وزنه را بالا و پایین ببرید. این حرکت را برای هر دست در سه ست ۱۰ تایی انجام دهید.

جمع بندی

سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است و افراد زیادی به خصوص بانوان به آن مبتلا می‌شوند. در این مقاله تلاش کردیم پاسخ کاملی راجع به سوال تونل کارپال چیست، ارائه دهیم. در صورت ابتلا به سندرم تونل کارپال هرچه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید تا با استفاده از روش‌های غیرجراحی بتوانید این وضعیت را درمان کنید. با پیشرفت بیماری ممکن است به آسیب عصبی دائمی مبتلا شوید.

منبع:

webmd

mayoclinic

orthoinfo

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

1 × 2 =